Γραπτὰ Κυρήγματα: Κυριακή, 28 Ἰουλίου 2002. Τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας

Ἀφοῦ μέχρι τώρα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναλύσαμε τό Βάπτισμα καί τό Χρίσμα, θά πρέπη σήμερα νά ὑπογραμμίσουμε μερικά σημεῖα γιά τό μεγάλο μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Βέβαια, γιά τό μυστήριο αὐτό ὑπογραμμίσαμε τά δέοντα στά περυσινά λειτουργικά κηρύγματα. Τώρα ὅμως θά πρέπη νά τονίσουμε μερικά σημεῖα πού ἔχουν σχέση μέ τήν πνευματική ζωή καί τήν θεία Εὐχαριστία.

Ὁ ἄνθρωπος πρῶτα γεννιέται, στήν συνέχεια πρέπει νά ἔχη μέσα του κίνηση καί ἐνέργεια καί βέβαια γιά νά ζήση χρειάζεται νά τραφῆ. Ἄν κάποιος μετά τήν γέννησή του δέν ἔχει ἐνέργεια καί δέν τρέφεται θά ἔλθη στιγμή πού θά πεθάνη. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν πνευματική γέννηση. Πρῶτα κανείς ἀναγεννιέται ἀπό τήν πνευματική μήτρα τῆς Ἐκκλησίας πού εἶναι ἡ Κολυμβήθρα, ἔπειτα χρίεται μέ τό ἅγιο Χρίσμα καί ἀποκτᾶ κίνηση καί στήν συνέχεια προσέρχεται στήν θεία Κοινωνία καί κοινωνεῖ τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ γιά νά ζήση.

Αὐτός ὁ συνδυασμός μεταξύ του Βαπτίσματος, τοῦ Χρίσματος καί τῆς θείας Κοινωνίας φαινόταν ἔκδηλα στούς πρώτους αἰῶνες τῆς Ἐκκλησίας, τότε πού τό Βάπτισμα γινόταν κατά τήν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας, ὁπότε ἀμέσως ὁ ἄνθρωπος λάμβανε γιά πρώτη φορά τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Σήμερα ἡ θεία Κοινωνία, ἀφοῦ τό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος γίνεται ἔξω ἀπό τήν θεία Λειτουργία, λαμβάνεται στήν πρώτη θεία Εὐχαριστία. Πάντως βαπτιζόμαστε καί χριόμαστε γιά νά κοινωνήσουμε τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Δέν νοεῖται πνευματική ζωή χωρίς θεία Κοινωνία, χωρίς τόν Χριστό.

Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι τό ὑπερφυέστατο μυστήριο, τό κέντρο τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ὁ σκοπός ὅλων των μυστηρίων, τό τέλος τῆς πορείας μας πρός τόν Θεό. Πολλοί Χριστιανοί εἶναι βαπτισμένοι καί χρισμένοι, θεωροῦν τόν ἑαυτό τους ὡς Χριστιανό, ἀλλά ὅμως δέν κοινωνοῦν. Εἶναι σάν νά ἑτοιμάζεται ἕνα δεῖπνο καί ἐνῶ κληθήκαμε σέ αὐτό δέν προσερχόμαστε ἤ προσερχόμαστε στό δεῖπνο καί δέν τρῶμε ἀπό τά παρατιθέμενα.

Ἡ μετάληψη, ὅμως, τῶν Τιμίων Δώρων δέν γίνεται ἀπροϋπόθετα, δηλαδή χρειάζονται οἱ ἀπαραίτητες προϋποθέσεις. Μιά προϋπόθεση εἶναι νά ἔχη κανείς δεχθῆ ὀρθόδοξο βάπτισμα. Ἐάν ἔχη βαπτισθῆ μέ τό τυπικό μιᾶς ἄλλης ὁμολογίας, ὅπως τό κάνουν οἱ Λατίνοι καί οἱ Προτεστάντες, καί ἀνήκει σέ μιά ἄλλη θρησκευτική παράταξη, δέν μπορεῖ νά κοινωνήση. Ἐπίσης πρέπει νά ἐνεργή μέσα στήν καρδιά τοῦ τό χάρισμα τοῦ Χρίσματος, δηλαδή νά ἔχη μετάνοια, συναίσθηση τῆς καταστάσεώς του καί βέβαια ἡ μετάνοια νά εἶναι ἐνεργοῦσα καί βεβαιωμένη ἀπό πνευματικό πατέρα. Καί αὐτό εἶναι ἀπαραίτητο, γιατί ἡ θεία Κοινωνία ἐνεργεῖ ἀνάλογα μέ τήν κατάσταση τοῦ κάθε Χριστιανοῦ. Βεβαίως, ἡ θεία Κοινωνία εἶναι φάρμακο, ἀλλά καί τά φάρμακα ἐνεργοῦν καί λαμβάνονται ἀνάλογα μέ τήν κάθε περίσταση. Μπορεῖ νά βοηθήσουν στήν θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν λαμβάνωνται μέ τίς ἀπαραίτητες δόσεις καί ὅσο τά ἀντέχη ὁ ὀργανισμός, τό στομάχι, ἐνῶ ὅταν δέν λαμβάνωνται μέ αὐτές τίς προϋποθέσεις, τότε δημιουργοῦν παρενέργειες. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν θεία Κοινωνία.

Πρέπει νά κοινωνοῦμε μέ τήν ἄδεια τοῦ πνευματικοῦ μας πατέρα. Ἀκόμη, ὅμως, θά πρέπη πρίν τήν θεία Κοινωνία νά διαβάζουμε τήν ἀκολουθία τῆς θείας Μεταλήψεως γιά νά ἐνισχυθῆ ὁ πνευματικός μας ὀργανισμός ὥστε νά ἀντέξη στήν λήψη τῆς στερεᾶς αὐτῆς πνευματικῆς τροφῆς, ἀλλά καί μετά τήν θεία Κοινωνία θά πρέπη, νά διαβάζουμε τήν εἰδική ἀκολουθία πού ἔχουν συγγράψει ἅγιοι ἄνθρωποι, ὥστε μέ τήν κατάνυξη καί τήν μετάνοιά μας νά ἐπενεργήση μέσα μας τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

Πρέπει νά θυμηθοῦμε τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ: «ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε αὐτοῦ το αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἐαυτοῖς» (Ἰω. ς', 53). Τήν πραγματική ζωή χορηγεῖ ὁ Χριστός πού εἶναι ἡ ἀληθινή ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ἔξω ἀπό τόν Χριστό βασιλεύει ὁ πνευματικός θάνατος.

† Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ